Εκείνες τις μέρες που πίσω τους άφησαν ένα κομμάτι μου, σκούριασαν όπως το τιμόνι αυτού του θησαυρού δεν θα μιλήσω καν για απλό ποδήλατο.. όμως έφυγα,δεν είναι δυνατόν να ξεχάσεις αυτές τις βόλτες αυτά τα χαμόγελα και τις ώρες που έμοιαζαν ατελίωτες ,ήταν ένα καλοπροαίρετο χάρισμα και εκεί που δεν βλέπει κανείς το νόημα και την αξία του εγώ το προστάτευσα;έτσι για τις μέρες εκείνες που θα βρουν πάλι αυτή τη χαμένη ανάσα και θα μετράνε τα χρόνια αντίστοφα...
εικοσιένα
είκοσι
δεκαεννιά
δεκαοχτώ
δεκαεφτά
δεκαέξι
δεκαπέντε
δεκατέσσερα
δεκατρία
δώδεκα
έντεκα
δέκα
εννιά
οχτώ
εφτά
έξι
πέντε
τέσσερα
τρία
δύο
ένα
.
Τέλος πάντων. Αυτό δεν είναι αυτό που ήθελα να γράψω ίσως να 'ναι και προτιμότερο να περπατήσεις με μια στάση σε μια καφετέρια στο δρόμο ατενίζοντας το μέλλον για μένα είναι.. Ακριβώς το ίδιο.
εικοσιένα
είκοσι
δεκαεννιά
δεκαοχτώ
δεκαεφτά
δεκαέξι
δεκαπέντε
δεκατέσσερα
δεκατρία
δώδεκα
έντεκα
δέκα
εννιά
οχτώ
εφτά
έξι
πέντε
τέσσερα
τρία
δύο
ένα
.
Τέλος πάντων. Αυτό δεν είναι αυτό που ήθελα να γράψω ίσως να 'ναι και προτιμότερο να περπατήσεις με μια στάση σε μια καφετέρια στο δρόμο ατενίζοντας το μέλλον για μένα είναι.. Ακριβώς το ίδιο.
Žiadne komentáre:
Zverejnenie komentára