"Εξαιτίας τίνος το φως; Εξαιτίας του σκοταδιού"

Βαδίζοντας και παρατηρώντας.. έτσι ένα απόγευμα φύγαν και οι δύο και δεν τους ξαναείδαν..ο σκοπός τους έδειξε την πόρτα προς το πάνω πάτωμα. Βαρέθηκαν το σκοτάδι. O ένας παρακαλούσε ακόμα να μείνει λίγο...γύρισε για λίγο και μετά από κανένα τέταρτο ήταν πάλι πίσω .Τι είδες ρωτά δειλά δειλά;;Τίποτα απολύτως του απάντησε...τόσα χρόνια κουρδιστός τον ξέχασε και ο ρολογάς, χωρίς ρυθμό ίσως να  αργούσε λίγο η ώρα όμως η εξέλιξη δείχνει το ποιόν του καθενός.Πέσαμε και η άλλη μέρα μας έσωσε !Τη μέρα που είδαμε και οι δύο μαζί τον ουρανό με φως.

Η 1η Σπίθα..

Έτσι λοιπόν πάλι οι όμορφες μέρες της συντροφικής αναζήτησης τινάχτηκαν σκορπίζοντας μικρά μικρά κομματάκια στο παρελθόν και μια μηροδιά αναγέννησης στον ατομικό αέρα του μέλλοντος,ακόμα δεν σταματήσαμε την αναζήτηση σαν κάτι κάποιος να γυρεύει και σκαλίζει πράγματα δίχως να τον αφορά κανένας θάνατος,τα παράπονα πήραν φωτιά μα μέχρι τότε μονάχα που αναρωτήθηκε ,χρειάζονται άραγε τόσα πολλά...και ξετρύπωσε ένα μικροσκοπικό σπιρτόκουτο βιαστικά από τη τσέπη του,το κοίταξε με το γνωστό ερωτηματικό στο βλέμμα του ψιθυρίζοντας μα δεν καπνίζω ποια φωτιά να ανάψω; κρατώντας μερικά ξυλάκια στην χούφτα του φάνηκε φοβισμένος αρχικά για αυτή τη πράξη που σκεφτόνταν να κάνει..έπειτα απο λίγο άρχισε να καταλαβαίνει και τα ξανάβαλε στην θέση τους με τη σειρά που ήταν.Έμαθε κάτι την μέρα εκείνη να έχει τυφλή εμπιστοσύνη στο χρόνο γιατί ακόμα ήταν πολύ νώρις να του έχει εκείνος...Εσύ και εγώ δεν έχουμε δικαίωμα να ξεκινήσουμε το δρόμο για τον θάνατο ακόμα.